شاید مشکل اینجاست که ما با یورش اعراب به خاکمان مسلمان شدیم.
نه ما مشکلی داشتیم و نه این دین الهی مشکلی دارد... شاید مشکل در کسانی بود که ان را برایمان هدیه آوردند.
همراه با شمشیر و نیزه و خون؛ و زخمهایی که التیام یافت... . همراه آیین و رسوم و خرافاتی که با باورهای دینی درآمیخت.
ما دینشان را پذیرفتیم... اما فقط دینشان را؛ نه آیینشان را!
قرار بود ما پارسیان زرتشتی، پارسیان مسلمان شویم؛... نه فارسیان مسلمان!!
اما اعراب به راحتی توانستند با سپر بلا قرار دادن یک دین الهی، تمام فرهنگ نداشته یشان را به رگ سرزمین های اشغالی تزریق کنند.
برای همه عجیب است و غیر قابل باور؛ وقتی میشنوند اولین چشم مصنوعی جهان، برای اولین بار پنج هزار سال پیش در ایران استفاده شد،
باور نمیکنند که پارسه را اجداشان ساختند، پس آن را تخت "جمشید" یا کاخ سلیمان می پندارند که ساخته ی از ما بهتران باشد...
باور نمی کنند؛ حالا که مردم کشورشان هیچ کجا اولین نیستند! می گویند پس آن هوش و درایت آریایی کجاست؟!
پاسخ: سال ها سالطه ی همه جانبه ی غیر ایرانیان بر سرزمین ایران، آن هوش و درایت و ذهن سرشار را به جای پرداختن به علم و ترقی؛
درگیر خرافاتی کرد که مردم می پنداشتند- و می پندارند- جزوی از دین جدیدشان بود، شد و می شود...
ایران را نمی توانیم بیابیم در کشوری که در فیهالم یش؛ شخصیتهای خوب؛ علی و امیر و مرتضی و محمد هستند
و شخصیت های بدش؛ جمشید و مازیار و بهرام و بهروز!
وقتی ما پنداریم پیش از یورش اعراب، مشتی کافر و آتش پرست بوده ایم؛
وقتی بزرگان کشورمان به صراحت از ما بخواهند از هفت هزار سال تمدن پر شکوه، تنها به هزاره ی آخرش توجه داشته باشیم
(همان هزاره ی پس از تصرف کشور به دست عرب و مغول و ترک و غربی)... انتظار داریم چه کسی به دادمان برسد؟!
بیایید واقعیت ها را آنگونه که هست بفهمیم، نه آنگونه که به ما می فهمانند...
................................................
(آریا.ا.ص - دلنوشته ها - 1390)
اساطیر کوچک 
