بشنـو از مـن کـشور نیکـو دیــار پـارسی
بشنو ای میراث پاک شهریار پارسی
هرچه بودی، هرچه گفتی، هرچه کردی نیستی
ما نمی دانیم ای مهد تمدّن کیستی
مـا بدون سلـطه ی اعرابیـان درمــانده ایم
سالها این را درون درسهامان خوانده ایم
کافرند آنانکه بر شرک عرب شک کرده اند
اینچنین از کودکی در ذهنمان حک کرده اند
ما فنا گشتیم و پنهانی صدایت میکنیم
جانمان را در شعار خود فدایت میکنیم
فَروَهر را با نخی ما زینت جان میکنیم
ادّعای فرّ ایرانی بدینسان می کنیم
پس چرا دانیم خود را در صفای خود سهیم؟
با چه رویی پایمان در خاک پاکت می نهیم؟
گر هزاران آیتی آید همینیم و همین
اینچنینیم اینچنینیم اینچنینیم اینچنین
آریا را بخش گر مُرد و تو را نی کرد شاد
باز امّا آنکه نابودت بکردا نیست باد
خواب 
