اندازه ی دنیا به خودش بدبینم
یک عمر شده، فقط بدی می بینم
در قلب خودم، هزار آدم کشتم
امّا همه خائن اند؛ پس کم کشتم!
منفورترین سزار تاریخ، منم
هم سوخته ی کباب و هم سیخ، منم
یک تکّه یخ آتشی ام، گُر دارم
از قصّه ی فرهاد، تنفّر دارم
صدبار شنیده اید و گفتم این را:
من خسرو ام و نخواستم شیرین را
یک روز برای خود کسی بودم، حیف
دامن به گناه خود نیالودم، حیف
آدم شدم و به سجده ام افتادند
هِی میوه ی ممنوع به خوردم دادند
هِی مثل فرشته ها مرا بوسیدند
هِی میوه ی ممنوع شدم، هی چیدند
ای خاطره ی کودکی من، برگرد
این بچّه برای خود نشد یک پا «مرد»
این بچّه از آغاز، سرش خالی بود
دلبسته ی باغ بی گُل قالی بود
در جمع شیوخ، سر به زیری می کرد
از عالم غیب، عیب گیری می کرد
با هرچه بزرگیست، غریبی می کرد
تقصیر خودش نیست! غریبی می کرد
مجبور شدم! مرا بزرگم کردند
در گلّه ی گوسفند، گرگم کردند
چوپان شده و به جان من افتادند
از خون برادرم به خوردم دادند
تا تجربه کسب کردم و شیر شدم
از زندگی جنگلی ام سیر شدم!
اندازه ی دنیا به خودش بدبینم
بر قبر خودم گُل عزا می چینم
یک تکّه یخ آتشی ام، گُر دارم
خالی شده از خودم، دلی پُر دارم
منفورترین سزار تاریخ، شدم
فهمیده ام ابتدا «خدا»،
بعد؛ خودم...
| آریا صلاحی |
بعد از تو 
