بنشین به هوایی که نباریم، بخندیم
حالا که چنین بی کس و کاریم، بخندیم
این حادثه تلخ است، ولی کاش که میشد
غم را به کناری بگذاریم، بخندیم
باید بپذیریم که تسلیم جفاییم
تا اینکه به هر درد که داریم، بخندیم
مجنون زمانیم، و از طایفه ی عشق
از اینکه از این کیش و تباریم، بخندیم
با اینهمه احساس، که محکوم شکست است
باید به دلیلی که نداریم، بخندیم... .
............................
(آریا - چارده شب)
بشنـو از مـن کـشور نیکـو دیــار پـارسی
بشنو ای میراث پاک شهریار پارسی
هرچه بودی، هرچه گفتی، هرچه کردی نیستی
ما نمی دانیم ای مهد تمدّن کیستی
مـا بدون سلـطه ی اعرابیـان درمــانده ایم
سالها این را درون درسهامان خوانده ایم
کافرند آنانکه بر شرک عرب شک کرده اند
اینچنین از کودکی در ذهنمان حک کرده اند
ما فنا گشتیم و پنهانی صدایت میکنیم
جانمان را در شعار خود فدایت میکنیم
فَروَهر را با نخی ما زینت جان میکنیم
ادّعای فرّ ایرانی بدینسان می کنیم
پس چرا دانیم خود را در صفای خود سهیم؟
با چه رویی پایمان در خاک پاکت می نهیم؟
گر هزاران آیتی آید همینیم و همین
اینچنینیم اینچنینیم اینچنینیم اینچنین
آریا را بخش گر مُرد و تو را نی کرد شاد
باز امّا آنکه نابودت بکردا نیست باد
بی دست تو در دست، دلم می لرزد
تا خوب شوی به هر دری باید زد!
مادر! چه نکردیم که تو برگردی
بگذار بریزد آبرو، می ارزد...!
.......................................................
(آریا - مادر)
من مثل خیلی ها به خیلی ها
دل بستم و آخر بدی دیدم
امّا تموم اتّفاقاتو...
هربار، از چشم تو می دیدم
یک عمر، سیلی خوردم از دستت
با رنگ سرخش، ادّعا کردم
با اینکه تو واضح ردم کردی
امّا نشستم، هی دعا کردم
چقد بیزاری از دنیای بیرون
چقد محدوده این دنیا برا تو
نمیزارن یکم آزاد باشی...
مث دیوونه ها، دارن هواتو
یه مامان و یه بابا با دلایی
که از بی مهریات انگار خونه
و لپ تاپت شده دیوار، بینِ
تو و دنیای پشتش توی خونه
نشستن توو محیط بسته ای که
تموم قلب ها درگیر کُقرن...
یه دنیا «یک» برا هم پُست کردن
توو دنیایی که آدم هاش؛« صِفرن»
یه هدفون توی گوشِت با صدای
یه آهنگ جدید و پر طرفدار
چه آروم میشه اعصاب تو با اون
چه فازی میده با هر بار تکرار
و میری توی دنیایی مجازی
تا ساعاتی که چشماتو نبندی
یه گوشه با خودت، دور از یه دنیا
یه عالم پستُ هرشب می پسندی
کنار آشناها، توی خونه...
ولی اونقدر دوری که ندیدی
چقد خوش بودن و خوشبخت، وقتی
تو توو دنیات، عزلت می گزیدی...
ببین داداش کوچیکَت مریضه
فقط میخواد یه ساعت باشه «بتمن»
برا بازی ولی وقتی نذاشته...
نظرهایی که باید چک شه حتماً!
توو این دنیای آزادی که داری
یه چیزایی کمه امّا، مگه نه؟
پر از عشقی، پر از احساس، امّا
همه حِسّت غمه اینجا، مگه نه؟
...............................
(آریا - تیرماه 92)
دوستت دارم، همینطوری، بدون منّتی!
دوستم داری، همینطوری، بدون علّتی
من ازاینکه دورم از تو، اینقَدَر بی طاقتم
تو از اینکه ترک کردی خانه را، بی طاقتی
ما دوتا دیوانه و مجنون، نه هردو عاشقیم!
اخم کردی،شاید از تعبیر من ناراحتی؟
جمع مشتاقان تو صف بسته پشت پنجره
تا بیایم زودتر، هی میکنم بی نوبتی!
تا تو هم رسوا شوی بین جماعت، مثل من
کوششی، اقدام، سعیی، یا تلاش و همّتی
حرف هایت را بگو بامن، اگر چیزی شده
یا صبوری کن نگو! هرطور اصلاً راحتی
تو بخواهی یا نخواهی، مثل من عاشق شدی!
دوستم داری و می دانند در هر صورتی... .
...........................
(آریا - تیرماه 92)
عاشقی کافیست بعد از این، پریشانی بس است!
غصّه ی این قصّه ی پردردِ پنهانی بس است
«دل» شهیدِ راه عشقِ کافری دلسنگ شد
بر سر این جسم بی جان، تعزیه خوانی بس است
با خدا بودن، خودش یعنی خدا بودن، عزیز!
قصد کوه قاف کن، امیال انسانی بس است
نقل «فاضل» میکنم، دلسرد از این بیهودگی:
«هفتصد سال است می بارد، فراوانی بس است»
«مرگ» رخداد عجیبی نیست، پایان غم است
شوقِ دنیایی چنین بیهوده و فانی بس است...
جنگ کن با سرنوشتت، مرگ را تسخیر کن
ترس از چیزی که ناچار است و می دانی بس است!
................................
(آریا.ا.صلاحی – 5/4/92)
عکس تو زمین نمی گذارد این دل
یک لحظه نبوده که نبارد این دل
تقصیر خودم نیست که بی تاب شدم!
عادت به نبودنت ندارد این دل... .
(آریا. تابستان 92)
کجا میگردی وقتی غصّه داره
بابای مهربونت با چش خیس؟
چه زجری میکشه وقتی میبینه
که امشب دخترش تو خونشون نیس
داره مامانت از غم پیر میشه
چرا نیستی توو آغوشش، کجایی؟
تو هرکی داری خونِش پاکه، موندم
به کی رفتی که اینقد بی حیایی...؟
به کی رفتی که هیچکس رو نمیخای؟
که حتّی از خودت بیزار میشی؟
چرا با هرکی اینجاس فرق داری؟
جلو راه همه دیوار میشی...؟
آخه دنیا همینه! خووب یا بد
همین بوده تا بوده؛ چاره ای نیس
نمیشه یک تنه تغییر دادِش...
قبول کن، هیچکس اینجا کاره ای نیس!
خیابونم یه امّید دروغه...
که «آزادی» رو توو گوشِت میخونه
ولی آزادی اینا نیست اصلاً!
بسه دیوونگی! برگرد خونه
.....................................
خیلی بده! (ترانه)
..............................
چرا دوور میشی؟ یه چیزی بگو!
داره سرد میشه نگاهای تو...
تو دور و بَرت چیزی جز آینه نیس
کجاس جای من پس توو دنیای تو؟
نخوردیم قهوه، بیا و ببین؛
که فنجون ها هم شدن عین ما!
چرا بی خیالم شدی؟ صبر کن!
مگه چی شده یک شبه بین ما؟
مگه چی شده؟ خب یه چیزی بگو!
دلیلی بده تا منم سرد شم...!
یا شاید داری زجر میدی مَنو
که توو سختیه این شبا «مرد» شم؟
نه دیگه! ببین؛ قاعده این نبود!
داری زجر میدی مَنو بی مرام!
اصَن راستی میدونی فردا کِیه؟
روز مَرد! چیزی خریدی برام؟!
دیگه طعنه هامم رو احساس تو
نمیزاره تاثیر؛ خیلی بده...!
من اینجا هنوز تشنه ی عشقتم
تو از من شدی سیر؛ خیلی بده!
..........................
(آریا.ا.صلاحی)
مردمی از یونان، مسیحی شدند... ولی یونانی ماندند؛
مردمی از ایران، مسلمان شدند...امّا ...؟
«جای ما»
یا زندگی چابک شده، یا نای ما نیست
سرگرمی عالَم؛ جز از افشای ما نیست
هر روز کوچک میشود این شهر کوچک
اینجا به وسع خواهش و رویای ما نیست!
هرگز نگو ما در جهان جایی نداریم!
ما سهم هم هستیم! دنیا جای ما نیست!
هِی تنگ تر، دلگیر تر، محزون تر از پیش
جا کم شده، اشکال از دل های ما نیست
این برگه ی تقدیر اگر سهم من و توست
زیرش چرا انگشت یا امضای ما نیست؟!
....................
خردادماه 1392
پشیمان میشوم...
میل سفر دارد دلم، امّا هراسان می شوم
با لهجه ی ناب خودم؛ دلگیر یاران می شوم!
کار من از بیگانگان، از دشمنان مشکل نشد
از طعنه های دوستان، زار و پریشان می شوم
هر کس مرا از دید خود تعبیر کرد و اینچنین؛
گاهی خود شیطانم و گاهی چو انسان می شوم
چون حذب بادم هر دمی، بادم به جایی می برد
از کفر می آیم برون، درگیر ایمان می شوم
گویم چو سر شد ماه نو، با کوله بارم میروم
از «مهر» می آیم برون، درگیر «آبان» می شوم
با اینکه مدیونم به شهر، امّا گهی از جورشان
بیزار از این مردم و خاک خراسان می شوم!
از هجر میگویم سخن، هر شب به نام «آریا»
میل سفر دارد دلم، امّا پشیمان می شوم
سوز دل
دل دیوانه میخواهد شکایت را بیان دارد
ز سوز آن کهن دردی که از جور جهان دارد
نمی دانم چنین رنجیده از بهر چه میسوزد؟
که با هر باز دم سینه، چنین آه و فغان دارد
ببندی چشم و بگشایی، موی و دندان یکی بینی
از این دنیا هراسانم، چه تعجیلی زمان دارد؟
فریب لحظه ای نیکی مخور، کین چرخ بی پایان
پس هر گلبهار خود، زمستان و خزان دارد
نه جمشید اندر این دنیا بیاسود و نه درویشی
تو یک خوبیش می بینی، بدان صدها زیان دارد
همان بِه چشم بر بندی در این دنیای فرسوده
که این دِیر گناه آلود، خوی وحشیان دارد
تو را ای آریا شوریست، کاندر جان نمی گنجد
به پا خیز و به فریاد آر، زین دل تا که جان دارد
................................
(آریا - خرداد 1390 خورشیدی)
خدایا!
پادشاه شطرنج من یادش رفته که «سرباز»ها هم
گاهی نیاز دارند «قلعه» بروند... .
(آریا - یک استکان آرامش)
تعداد صفحات : 10
اساطیر کوچک